Septium ll Veranôva Dé Lauretté

Konu: Septium ll Veranôva Dé Lauretté Çarş. Nis. 28, 2010 11:26 am

~Veranôva Dé Lauretté
Sonbaharın son günleriydi, Nisan'ın maymun iştahlı yağmurları pencereyi aşındırırken bense masamda oturmuş, asadan çıkan cılız ışıkla derin düşüncelere kayıtsız bir şekilde dalmıştım. Son zamanlarda etrafımda gelişen olaylar bedenimi çürütmüş, zihnimi bir buhrana doğru harekete geçirmişti. Düşüncesi bile nefesimi kesiyordu...
Çok eski bir anı -
"Leatitia dur."
Beni duymuyordu, büyülenmişti adeta. En yakınımın böylece güçsüz düşmesine izin veremezdim, o taş beni hiç ilgilendirmiyordu ama bu kadar tehlikeli bir şeye ulaşmasında onun yakınında olmak zorunda hissediyordum kendimi. Ona bu şekilde, koşarak yetişemiceğimi anladım ve asamı on metre uzağına hedef alıp "Carpe Portus!" diye sessizce iç geçirdim. Leatitia'nın hemen önünde duruyordum şu anda. Gözleri, gözlerimin üzerindeydi ve ciddi bakışı biraz olsun ürpermeme neden olmuştu. Ben konuşmadan o başlamıştı bile, "Git buradan. Beni engelleyemezsin. Ona bu denli yaklaşmışken..."Sözlerinde hiç boşluk yoktu, bunu derin ses tonundan anlamak o kadar basitti ki, ilk kez bir şey de zorlanmayı tercih ederdim. Hareket etmesine ramak kalmıştı ki bir adım öne atıldım ve ; "Seni engellemeyeceğim. Yardıma ihtiyacın olabilir." Gözleri ciddiyetini kaybetmişti, pişmanlık ve minnet şu anda onun hislerini anlatacak en yakın duygulardı belki de. Hiç bir şey söylemeden takip edilmesini beklercesine ilerledi, arkasından peşi sıra koşmaya başlamıştım. Rüzgâr, saçlarımla yarışa girmişti ve korkum da üşümüş gibi birden titreyivermişti. Kapkaranlık bitişi belli olmayan bir göl de duraksamıştık, burasının ne olduğuna hala anlam veremesem de sormaya gerek duymamıştım. Leatitia bilmediğim büyülü sözleri söylemeye başlamıştı, yavaş yavaş gözlerim kapanıyordu... Uykumun olmadığına emindim, zaten olsa bile bu ortamda uykudan eser kalacağını sanmıyordum. Gözlerim, git gide ufaldı ve sonunda büyük bir patlama gibi aydınlandı her taraf. Geldiğimiz yerin neresi olduğunu bilmiyordum, ama bu dünyadan olmadığı kesindi. Birden gözlerim Leatitia'yı aradı ve yanımda elinde bir yüzükle durduğunu gördüm. Yüzünde ise, ancak bir çocuğun suratında görülebilecek bir ifade vardı. Sanki yıllardır istediği bir oyuncağı bulmuş ve mutluluktan ne yapacağını şaşırmıştı. Leatitia, gözlerini yüzükten ayırıp bana döndüğünde gözlerinden bir iki damla yaş damladığını fark etmiştim. Bunlar mutluluktan olsa gerekti. "Senin artık gitmen gerekiyor Veranôva." dediğinde ise, anlam veremediğim bir şey beni onun yanından uzaklaştırmıştı. Gözlerim tekrar kapanıyordu ve birden açıldığında ise, ofisimde oturuyordum.
-
Beynimden çekip çıkardığım bu düş de tüm beyazlığıyla küçük şişenin içerisine girivermişti. Artık bu anıların zihnimi yormasına izin vermeyecek ve kendimi ilgilenmem gereken işlere verecektim. Arada kalmak deyiminin örneği olmak çok sıkmıştı, her seferinde üzülen taraf oluyordu arada kalan. Şişenin içerisinde duran anı, umarsızca sallanıyordu dar alanda. Gözlerimin hafifçe kapandığını hissediyordum, bu sefer uykumun geldiğini hissetmiştim. Fakat son bir anı kalmıştı silinmesi gereken. Zihnimi belki de en çok çürüten anılardan birisi oydu.
Kör karanlık -

Gecenin karanlığı tüm şehvetiyle göğün zirvesinde yerini almıştı. Bense, beni teselli edebilecek tek yere gidiyordum. Gronvgué'nin yanına... Evin kapısında belirdiğimde tüm ışıkların sönmüş olduğunu görmüştüm. Kapıyı bir kez tıklattım ve ses gelmeyince içeriye cisimlenmiştim. Normalde, bu olayın olmaması gerekiyordu ve ışıkları yaktıktan sonra salona doğru hazır asa ilerlemeye başlamıştım. İçimde hiç korkunun olmayışı da garipti aslında, sanki bu evde bana zarar gelmez gibi geliyordu. Her zaman bu böyle olmuştu. Salona geldiğimde, etrafta beni şaşırtacak bir şeyin olmayışına sevinmemiştim bile. Zaten bir şey olacağını düşünmüyordum. Yavaş ve her ne kadar etraf sakin görünse de sessiz olmaya çalışarak, masanın önünde durmuştum. Çünkü tanıdığım Gronvgué benim buraya gelebileceğimi tahmin etmiş ve bana bir not bırakmış olmalıydı. Eğer öyle değilse zaten bu işte bir şeyin olduğunu düşünmeye başlayacaktım. Masaya yaklaştığımda, notu hemen fark etmiştim. Elime aldım ve sessizce okumaya başladım.

" Vera, gelebileceğini tahmin edip cisimlenme korumasını kaldırmıştım. Senin bunu deneyeceğini biliyordum. Sen eve girdikten sonra tekrar aktifleştir. Ben de bu gece döneceğim. "

Kısa notu bir çırpıda okuduktan sonra kenara koydum ve cisimlenmeyi engellemek için gereken sihirli sözcükleri, asamla büyük daire çizerek söylemeye devam ettim. Bitirdikten sonra , daha da rahatlamış bir halde koltukta oturup Gronvgué'yi beklemeye başlamıştım. Geleceği saat ve gün hiç fark etmezdi benim için, o gelene kadar burada bekleyebilirdim.

Aradan ne kadar geçti bilmiyordum, hafif içim geçmişti ki kapının sesini kulaklarımda hissettim. Kapıya gitmem çok kısa sürmüştü, açtığımda ise karşımda Gronvgué'yi görünce boynuna atladım, fakat o ellerimi omuzlarından itip içeri daldı. Çok sinirli ve üstü başı çamur içerisindeydi. Seyahat cüppesi yanmış, yırtılmıştı. İşte şimdi içimi derin bir huzursuzluk kaplamıştı, gözlerim onun ayak izlerini seyretti. Daha sonra kapıyı kapatıp salona doğru koşar adım gittim." Ne oldu tatlım? Bu hali-" daha cümlem ağzımdan tam çıkmamıştı ki parmağıyla susmamı işaret etmişti. İşaret parmağı sinirinden titriyordu neredeyse. Bu benim bir adım geri gitmeme neden olmuştu, merak ve korkumun önüne geçmeyi şu an o kadar çok isterdim ki... Ama olmuyordu. Gronvgué birden konuşmaya başladı, sesinde hiç olmadığı kadar öfke barındırdığı apaçık ortadaydı. "Arkadaşın Leatitia, Taşı almış ve bugün neredeyse beni öldürüp asaya da sahip olmak istiyordu. Son anda elimden kurtuldu! Onunla bir daha görüşmeyeceksin Veranôva! Asla! " Sesim kesilmiş, kafamı öne eğmiştim. Küçük bir çocuğun annesinden yediği azardan sonraki haline bürünmüştüm adeta. Fakat bu benim hatam değildi ve ne yapacağımı bilmiyordum Leatitia'dan vazgeçmek aklımdan bile geçmezdi. Yapamayacağımı biliyordum... Becerebilsem bu kutsalları yok edecektim. Fakat onu da yapamıyordum. Arkamı dönüp bir koltuğa attım kendimi. Bundan sonra her şey daha farklı olacaktı. Sevgilim ve en yakın arkadaşım ile onların yandaşları birbirlerine gireceklerdi. Sadece bir taş ve lanet olasıca bir asa yüzünden hem de. Zaten ben bu kutsallara hiç mi hiç inanmıyordum. Benim gibi düşünenlerin sayısı ise çok daha fazlaydı. Bu kutsalları yok etmenin bir yolunu bulmak da benim baş koyacağım yoldu sanırım.

Konu: Geri: Septium ll Veranôva Dé Lauretté Çarş. Nis. 28, 2010 11:27 am

Rpg Günlüğü ~

lll Biten
ll Devam Eden
l Bekleyen

:: Septium Çanta ll
:: Septium Puanı ll

» Septium ll Leatitia Rhéa Dé Lauretté
» Septium || Amaranthiné
» Septium ll Künye
» Radio'Septium.
» Septium || Elãnoura Majevski